آثار معماری به عنوان نمادهای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی کشور شناخته می شوند. تمدن های تاریخی نخست از طریق همین آثار معماری شناخته می شوند. ساختمان هایی همچون تخت جمشید، هرم های سه گانه مصر، گالاسیوم روم از جمله چنین آثاری به شمار می آیند. آثاری که پیوند دهنده مهم خودآگاهی های اجتماعی بوده اند. شهرها، مذاهب و فرهنگ ها از طریق همین یادواره ها خود را می شناسانند.

امروزه برخی از نویسندگانی که به این موضوع می پردازند، حتی مدعی اند که جنبش نوین، حکم گونه ای « کلاف سردرگم» را دارد، آنان بر این باورند که معماران مدرن در عالم واقع « ایدئولوژی» مشترکی نداشتند و به طریق اولی معماری مدرن نمی توانست اصولا وجود داشته باشد. جنش مدرن بی تردید مبنا و جهت گیری ویژه خود را داشته است. و تنها آن دم که این به درستی درک گردد. امکان رسیدن به ارزیابی منصفانه ای از پیامدهای آن، و از جمله کوشش های پست مدرن اخیر، فراهم می آید. به این طریق می توان به نقطه عزیمتی برای جست و جو و پیگیری معماری مردم سالار در عصری که در آن به سر می بریم، دست یافت.
هدف کلی معماری مدرن این است که برای انسان محل سکونتی جدید ایجاد کند. این سکونتگاه جدید باید نیاز به شناسایی را برآورده سازد و بدین ترتیب تجلی رابطه دوستانه جدید بین انسان و محیط زیست او باشد.
معماری در این دوره نوسازی، نخستین وظیفه اش تجدید نظر در ارزش ها و عناصر تشکیل دهنده خانه است.